Dramat Senatu Mike'a Johnsona rozwiązany
Mike Johnson znalazł się w tym tygodniu w samym sercu politycznego wiru, podsycając atmosferę w Senacie w sposób, w jaki tylko polityka może. Wszystko zaczęło się od szeptów o rzekomym poparciu Johnsona dla Matta Rosendale’a w prawyborach Partii Republikańskiej w Montanie. Posunięcie, które sprawiłoby, że skonfrontowałby się z czołowymi republikanami w Senacie. Republikanie liczą na silnego pretendenta do zdetronizowania senatora Jona Testera w listopadzie. Nazwisko Mike'a Johnsona szumiało wszędzie, ale nie z powodów, na które mógł mieć nadzieję.
Zwrot w opowieści
W połowie sagi fabuła się zagęściła. Bicz mniejszości w Senacie John Thune drapał się po głowie, zastanawiając się nad pogłoskami o poparciu, o którym wszyscy mówili. Jednak po dramatycznym splocie wydarzeń okazało się, że Mike Johnson zmienił zdanie i wycofał swoje poparcie. Według przedstawiciela Ryana Zinke Johnson zdał sobie sprawę, że Rosendale nie jest siłą, której potrzebowali w walce z Testerem. Ale tu robi się pikantnie: obóz Johnsona twierdzi, że nigdy nie było w planach oficjalnego poparcia. Wspomnieli o planowanym wkładzie w kampanię Rosendale’a na wzór tego, co Johnson zrobił dla innych kolegów, ale nic więcej.
Na korytarzach Partii Republikańskiej odbija się echem debata na temat Rosendale’a, postaci znanej ze swojego konserwatywnego zapału i roli w obaleniu byłego spikera Kevina McCarthy’ego.
Ważni członkowie partii wspierają Tima Sheehy’ego, biznesmena wywodzącego się z Navy SEAL. Mam nadzieję, że jest ich biletem do zwycięstwa w Montanie. Jeśli chodzi o Rosendale’a, który lada dzień rzuci kapelusz na ring, cisza w reakcji na rozgrywający się dramat jest ogłuszająca.
Na wielkiej szachownicy polityki posunięcie Mike'a Johnsona i późniejsze wycofanie się uwydatniają zawiły taniec sojuszy i rywalizacji. W miarę jak GOP opracowuje strategię dotyczącą kolejnego posunięcia, wyścig do Senatu Montany staje się czymś więcej niż tylko walką o miejsce. To odzwierciedlenie podróży w poszukiwaniu duszy. W tym chaosie jedno jest jasne: w grze o polityczne poparcie nie wszystkie ruchy prowadzą do mata.
