Tim Scott ogłasza bieg prezydencki, podkreśla konserwatyzm i jedność narodową
Senator z Południowej Karoliny Tim Scott zadeklarował swoją kandydaturę na republikańską nominację na prezydenta, ogłaszając to w North Charleston, SC Znany jako zagorzały konserwatysta, Kandydatura Tima Scotta na prezydenta pozytywną narrację o jego osobistej podróży i promować jedność w narodzie.
In Kandydatura Tima Scotta na prezydenta W przemówieniu ogłaszającym Scott podkreślił potrzebę współczującego przywódcy, który potrafi sięgnąć poza bazę partii.
Wyraził przekonanie, że idee konserwatywne mają moc podniesienia na duchu nie tylko zwolenników. Ale także ci, którzy mogą się z tym nie zgadzać.
Czerpiąc z własnych doświadczeń, wychowywany przez samotną matkę. Scott podkreślił znaczenie wiary, rodziny i determinacji w osiąganiu sukcesu. Skrytykował Demokratów za rzekome podważanie tych wartości.
Ogłoszenie o biegu prezydenckim Tima Scotta
Scott, jedyny czarnoskóry republikański senator w amerykańskim Senacie, opowiedział swoją historię wyjścia z biedy do dobrobytu.
Stanowczo stwierdził, że Ameryka nie jest krajem rasistowskim, broniąc ojców założycieli i ich wizji „doskonalszej unii”. Uznając ich niedoskonałości, Scott nalegał na przejście od kultury anulowania do celebrowania błyskotliwości ojców założycieli.
Pomimo swojej kadencji w Senacie Scott stoi przed wyzwaniem w zakresie rozpoznawalności narodowej. Ostatnie sondaże pokazują, że pozostaje w tyle za innymi kandydatami, zwłaszcza byłym prezydentem Donaldem Trumpem, który wciąż cieszy się znacznym poparciem.
Jednak pierwsze kluby i prawybory są za kilka miesięcy, co daje Scottowi miejsce na zdobycie gruntu.
Pozytywna wizja i wojny kulturowe
Przemówienie Scotta w kampanii skupiało się na pozytywnym i optymistycznym spojrzeniu na Amerykę. Unikając bezpośrednich wzmianek o swoich rywalach, w tym o Trumpie, chce przedstawić alternatywne podejście, które przemawia do wyborców szukających nadziei i jedności.
Nie stronił od angażowania się w debaty na temat wojny kulturowej, zobowiązując się do walki o doskonałość w szkołach poprzez opowiadanie się za tradycyjnym podejściem do edukacji nad kontrowersyjnymi Krytyczna teoria rasy (CRT) i promowanie wyboru szkoły dla rodziców.
Scott jest drugim republikaninem z Karoliny Południowej, który dołączył do wyścigu o nominację GOP, po byłej gubernator Nikki Haley, która wcześniej ogłosiła swoją kandydaturę.
Zarówno Scott, jak i Haley cieszą się popularnością w swoim rodzinnym stanie, który ma znaczący wpływ jako stan wczesnego głosowania. Jednak nawet w Karolinie Południowej są obecnie w tyle za Trumpem w sondażach.
Scott otrzymał kluczowe poparcie od senatora Johna Thune'a z Południowej Dakoty, drugiego rangą republikanina w Senacie. Thune wyraził poparcie dla swojego przyjaciela i kolegi podczas wiecu inaugurującego kampanię.
W podsumowaniu, Kandydowanie na prezydenta Tima Scotta podkreśla jego konserwatywne wartości, osobistą podróż i zaangażowanie na rzecz jedności narodowej.
Stawiając czoła wyzwaniu ograniczonego uznania narodowego, Scott ma na celu przedstawienie pozytywnej wizji Ameryki i zaangażowanie się w toczące się debaty na temat wojny kulturowej.
Z Haley również w wyścigu, Karolina Południowa staje się ważnym polem bitwy na wczesnych etapach procesu nominacji.
Kiedy zaczęli kandydować na prezydenta?
Tradycja posiadania przez kandydata kandydata na kandydata w Stanach Zjednoczonych sięga stulecia. Początkowo elektorzy w głosowaniu głosowali na dwóch kandydatów na prezydenta, a wiceprezydentem został ten, który otrzymał największą liczbę głosów.
Jednak sytuacja uległa zmianie w 1804 r. wraz z ratyfikacją Dwunastej Poprawki do Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Poprawka ta ustaliła, że prezydenci i wiceprezydenci będą wybierani w drodze głosowania.
Od tego momentu kandydaci na prezydenta i wiceprezydenta zaczęli kandydować jako zespół niezależnie z każdego urzędu. Praktyka ta utrwaliła się podczas wojny secesyjnej w 1864 r., kiedy Abraham Lincoln z Partii Republikańskiej i Andrew Johnson z Partii Demokratycznej zbiegli się jako kandydaci Partii Unii Narodowej, której celem było promowanie jedności.
W rezultacie państwa zaczęły umieszczać kandydatów na wiceprezydentów na wspólnej karcie do głosowania, uniemożliwiając już głosowanie na kandydata na prezydenta z jednej partii i kandydata na wiceprezydenta z drugiej partii, tak jak miało to miejsce wcześniej.
